W 1924 roku Polska zakupiła kilkadziesiąt sztuk półgąsienicowych podwozi modelu Citroën-Kegresse B2 10CV. Następnie podjęto decyzję o przekształceniu 60 z tych podwozi na pojazdy pancerne. Prace nad modernizacją podwozi prowadzone były przez inżynierów R. Gabo i I. Chasyńskiego. Na początku 1925 roku przygotowano do testów dwa pierwsze prototypy. W wyniku testów przeprowadzonych w Szkole Kawalerii, do produkcji seryjnej przyjęto tylko jeden z nich.
Do końca 1927 roku wyprodukowano 20 pojazdów seryjnych. Pojazdy pancerne zostały wprowadzone do służby w 1928 roku, otrzymując oznaczenie Wzór 28 (Wz.28). Późniejsze modyfikacje pojazdu pancernego różniły się nieco w tylnej części nadwozia. Pięć lat intensywnej eksploatacji wykazało, że Wz.28 nie spełniał oczekiwań. Pojazd był trudny w obsłudze i konserwacji, silnik bywał kapryśny, a gumowe gąsienice zawodziły, z uwagi na duży ciężar pojazdu. Wysoko położony środek ciężkości negatywnie wpływał na stabilność maszyny, a maksymalna prędkość nie przekraczała 35 km/h.
W 1933 roku dowództwo armii wydało rozkaz przekształcenia wszystkich istniejących pojazdów Wz.28 na zwykłe pojazdy pancerne z osią tylną. Pierwszy zmodyfikowany pojazd był gotowy już w 1934 roku i pomyślnie przeszedł testy. Nowy samochód otrzymał oznaczenie Wz.34. Do 1938 roku przerobiono 87 z nich.
Pojazd pancerny Wz.28, mimo ambitnych początków i zaangażowania polskich inżynierów wymagał rozwoju. Nie do końca spełniał on wymagania armii, co doprowadziło do modyfikacji i zastąpienia bardziej niezawodnym modelem Wz.34. Mimo to, Wz.28 odegrał swoją rolę w historii polskiej motoryzacji wojskowej, będąc krokiem na drodze do doskonalenia pojazdów pancernych.
Najnowsze komentarze