Na przykład wiele lat temu znany jeszcze z dzieciństwa kumpel, którego odwoziłam do domu mało nie doprowadził do wypadku, bo starał się cały czas w czasie jazdy zaglądać mi pod spódnicę podnosząc ją i zasłaniając mi pole widzenia. Musiałam na przednim siedzeniu szamotać się. Niestety siedzący z tyłu drugi kumpel zamiast mi pomóc domagał się puszczenia jakiejś tam konkretnej płyty. W rezultacie spódnica została prawie porwana, a silnik zgasł mi na środku skrzyżowania Marszałkowskiej z placem Konstytucji.
Innym razem wiozłam cała bandę pijanych znajomych. Koleżanka, która po 4 latach siedzenia z dzieckiem w domu wreszcie mogła się napić wlewała mi szampana za dekolt i podtykała pod nos swoje stopy. Uniknąć rowu udało się chyba tylko cudem.
Irytujące jest, gdy pijany pasażer wtrąca się w to jak jadę, gdzie jadę, którędy jadę itd.
– Szybciej, wolniej, nie tym pasem! – to stałe okrzyki mojego kumpla, który ma sądownie odebrane prawo jazdy za wielokrotną jazdę na rowerze pod wpływem alkoholu. Przyznam, że kilka razy zatrzymywałam się, by go wysadzić na środku ulicy, bo tak mnie to irytowało. Za każdym razem obiecywał poprawę, ale… do następnej wspólnej jazdy autem ze mną w roli Krzysia.
Straszne jest wysadzanie pijaka z auta. Kiedyś jeden kumpel uderzył się w głowę o framugę. Łeb rozciął sobie wprost haniebnie, a na dodatek, gdy zalał się krwią to przewrócił przy aucie, a ja nie miałam siły go podnieść. Dobry kwadrans w podnoszeniu półżywego ciężaru pomagali mi jacyś przechodnie.
Niedawno pijany kumpel, którego odwoziłam do domu uparł się, że chce przed powrotem do domu pepsi i dla mnie batonika. Cała podróż trwało jego jęczenie przypominające mantrę i brzmiące: „pepsi i batonik”.
Najgorsze jednak jest, gdy ktoś pijany zaśnie mi w aucie w trakcie jazdy. Nawet nie o to chodzi, że na zakrętach stuka główką w szybę. Ale jak tu potem go dobudzić? Gdy w kilka rodzin wracaliśmy kiedyś z Kuligu z Kampinosu wiozłam męża koleżanki. Gdy zajechaliśmy pod dom stanowczo odmówił wyjścia twierdząc, że wysiądzie pod domem. Tłumaczenie, że to tu – nie pomogło. Zawołałam na pomoc jego żonę, która gramoliła się z drugiego auta. Były szamotania, wrzaski, kłótnie, wreszcie prawie bijatyka. Pijanego męża wyciągało kilka osób, a on zapierał się rękami i nogami. Gdyby ktoś spojrzał z boku – cyrk! Mnie jednak do śmiechu nie było.
Dlatego ilekroć robię za Krzysia tylekroć w duchu modle się do świętego Krzysztofa, bym tego kogoś pijanego jak najszybciej pozbyła się z auta, czyli w całości zawiozła na miejsce. On zaś żeby nie odzywał się i… nie zasnął. Trudna sprawa.
Najnowsze komentarze