Jacques Bignan rozpoczął działalność jeszcze przed I wojną światową, ale wówczas zajmował się jedynie produkcją silników do automobili innych marek. Dopiero w 1918 roku zdecydował się wytwarzać pojazdy pod własnym nazwiskiem. Zarejestrował firmę „Établissements Industriels J. Bignan” w znanym nam już z innych opowieści Courbevoie i rozpoczął produkcję małych samochodów sportowych.
Pierwszy z nich miał czterocylindrowy silnik o mocy 25 KM generowanej z pojemności 2.940 cm³. Rozstaw osi sięgał 286 cm. Pod koniec 1919 roku podwozie z silnikiem – bez opon! – wyceniane było na 30.000 franków. Producent podawał też cenę z nadwoziem typu torpedo – opiewała ona na 38.500 franków. Kilka takich aut używano jako oficjalnych automobili podczas Tour de France w 1920 roku.
Niestety był to dość kosztowny projekt, więc trzeba było poszukać środków finansowych. W tym czasie – tuż po wojnie – nie było zbyt wielu ludzi z wolną gotówką, więc Jacques Bignan postanowił produkować cyclecary (małe i lekkie pojazdy z niewielkimi silnikami) na licencji Salmsona. Ich wytwarzanie zlecono zakładom marki Grégoire, które przyjęły to z niemałym entuzjazmem, bowiem firma borykała się z powojennymi problemami. Zlecenie od Bignana mogło uratować Grégoire’a.
Od 1921 roku Bignan koncentrował się na modelach z silnikami 3.0 i 3.5 litra. Automobil z tą mniejszą jednostką wygrał nawet Grand Prix de Corse. Prowadził go Albert Guyot.
W 1922 roku wprowadzono na rynek dwa nowe modele – 11CV z 2-litrowym silnikiem oraz zmodyfikowaną wersję Salmsona AL3 napędzanego czterocylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 1.0.
11CV miał czterobiegową skrzynię i hamulce ze wspomaganiem. Model produkcyjny rozwijał 50 KM, ale wersja przeznaczona do sportu rozwijała 70 KM, dzięki zastosowaniu zaworów desmodromicznych.
Było to rozwiązanie lepsze od zaworów ze sprężynami, które w tamtym czasie okazywały się nietrwałe przy wzroście mocy silnika. Zbudowano tylko dwa egzemplarze sportowej wersji, ale uznano je za szybkie i niezawodne. Najlepszym rezultatem zawodów było zwycięstwo w klasie w 24-godzinnym wyścigu na torze Spa-Francorchamps w 1924 roku.
W 1923 i 1924 roku modele miały 2-litrowe silniki, a liczba sukcesów sportowych rosła całkiem dynamicznie. Bignan znalazł się na podium w pierwszych 24-godzinnych wyścigach Le Mans oraz – jak przed chwilą wspomniałem – zwyciężył w pierwszym 24-godzinnym wyścigu w Spa. Flagowym pojazdem był w tym czasie 11CV, który miał wersję wyścigową z czterema zaworami na cylinder. Model ten wygrał Rajd Samochodowy Monte-Carlo w 1924 roku (za jego kierownicą siedział Jacques Edouard Ledure).
W obliczu kryzysu Jacques Bignan kupił warsztaty Grégoire od Pierre-Josepha Grégoire’a w 1924 roku. Dwa lata później 11CV został przeprojektowany, otrzymał wówczas ośmiozaworowy silnik wyposażony w dwie pompy olejowe, i generujący 60 KM. Niestety to nie pomogło i w tym samym 1926 roku firma zbankrutowała, bo zaawansowane technicznie silniki stosowane w automobilach Bignan, szczególnie w wersjach sportowych, nie znajdowały zbyt wielu nabywców wśród klientów „cywilnych”. Marka została przejęta przez Société La Cigogne. Później Bignan przechodził kilkakrotnie z rąk do rąk, ale nazwę utrzymywano. Montowano silniki CIME i SCAP, współpracowano z Salmsonem, ale ostatecznie w roku 1931 firmę zlikwidowano.
Choć w świecie automobili „cywilnych” marka wielkiego sukcesu handlowego nie odniosła, to w sporcie osiągnięć miała sporo. Przypomnijmy najważniejsze z nich:
– zwycięstwo w Grand Prix Korsyki w 1921 roku; Albert Guyot;
– zwycięstwo w Grand Prix Guipúzcoa na torze Lasarte w 1923 roku; Eduardo Martin i w 1924 roku Henri-Julien Matthys;
– udział w 24-godzinnym wyścigu Le Mans w latach 1923-1926. Najlepszy wynik to trzecie miejsce w pierwszej edycji w 1923 roku (Paul Gros i Raymond de Tornaco (Bignan 11 KM Desmo Sport 2.0 l);
– zwycięstwo w pierwszej edycji 24 Hours of Spa w 1924 roku z kierowcami francuskimi (Maurice Béquet i Henri Springuel);
– zwycięstwo w Rajdzie Samochodowym Monte-Carlo w 1924 roku (Jacques Édouard Ledure);
– zwycięstwo w pierwszym Grand Prix du Comminges na torze Circuit automotive du Comminges w 1925 roku;
– zwycięstwo w pierwszym Grand Prix de la Marne na torze Circuit de Reims-Gueux w 1925 roku (Pierre Clause);
– zwycięstwo w kategorii 2.0 w 24-godzinnym wyścigu Spa 1925 (Eduardo Martin i Henri-Julien Matthys) i jednocześnie czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej;
– zwycięstwo w Grand Prix Niemiec 1926 (Pierre Claus) (w swojej kategorii);
– wyścig górski – wspinaczka na wzgórze Poix w 1924 roku (Ramus)
– wyścig górski Côte de Gempen (Bazylea) w 1924 roku (B. Schriever, w kategorii aut 4-cylindrowych)
– drugie miejsce w 1924 roku w wyścigu górskim Ballon d’Alsace w kategorii amatorskiej 2.0
– 3.000 kilometrów na autodromie Montlhéry w 1924 (roku budowy obiektu), Pierre Gros i Pierre Clause, ze średnią prędkością 124 km/h.
Krzysztof Gregorczyk; zdjęcie: Wikipedia
Galeria
