Zaprojektowana przez Bertone jako większa wersja odnoszącej sukcesy Giulii, Alfa Romeo 1750 Berlina oznaczała powrót marki do segmentu pojazdów reprezentacyjnych po pięciu latach nieobecności w tym sektorze.
Alfa Romeo 1750 Berlina wyróżniała się idealną równowagą pomiędzy sportowymi osiągami, jakich oczekuje się od samochodu „Biscione”, bezpiecznym prowadzeniem na drodze, wysokim poziomem komfortu oraz przyjemną i łatwą jazdą. Wszystko to w eleganckim i po prosty znakomicie wyglądającym samochodzie.
W 1971 roku, dzięki mocniejszemu silnikowi o większej pojemności, 1750 stała się Alfą Romeo 2000 Berlina, bardzo przekonującą opcją w ekskluzywnym „klubie dwulitrowym”, który reprezentował elitę wysokiej klasy.
Pod koniec lat 60. Alfa Romeo wzmocniła swoje możliwości techniczne i finansowe dzięki sukcesowi Guilii i odnowiła swoją ofertę w wielu segmentach i kategoriach, wprowadzając serię modeli i wersji znanych jako „Serie 105”. W ciągu kilku miesięcy pod nazwą 1750 wprowadzono na rynek zarówno GTV Coupé, Spidera, jak i Berlinę, co oznaczało powrót marki do kategorii luksusowych sedanów, po pożegnaniu modeli 1900 i 2000 w 1962 roku.
W ramach tego cyklu odnowienia mediolańska firma zaprosiła w 1968 roku przedstawicieli prasy motoryzacyjnej do malowniczego miasteczka Vietri sul Mare, niedaleko Salerno (jakieś 5 km na południowy wschód od Neapolu), aby zaprezentować dwa modele mające wiele wspólnych elementów, ale o bardzo różnych przeznaczeniach: Alfa Romeo 1750 GT Coupé i Alfa Romeo 1750 Berlina.
Bazująca na udanej Alfie Romeo Giulia, Berlina 1750 posiadała nadwozie Bertone z większym rozstawem osi. Pod maską wyróżniała się silnikiem o dużej pojemności skokowej: 1.779 cm³, który rozwijał moc 116 KM i współpracował ze sprzęgłem hydraulicznym.
Tą propozycją Giuseppe Luraghi, ówczesny prezes Alfa Romeo, chciał uwidocznić powrót „Biscione” do segmentu, w którym odnosił on wielkie sukcesy, ale w którym był nieobecny przez kilka lat: segmentu sedanów z najwyższej półki. Dążono do powtórzenia sukcesu, jaki Giulia odniosła we Włoszech, ale i na rynkach międzynarodowych, które wymagały większych samochodów.
Alfa Romeo 1750 Berlina, produkowana w fabryce w Arese, oferowała elegancję, komfort i właściwości jezdne, jakich można oczekiwać od reprezentatywnego sedana o włoskim designie, osiągach i zaawansowanych technicznie silnikach oraz przyjemności z jazdy, które stanowią znak rozpoznawczy Alfy Romeo. Wizualnie oferowała bardzo dynamiczny wygląd, ale ze stonowanym i znajomym akcentem, który wyróżniał się w porównaniu do GTV lub Spidera Veloce.
Jednakże Alfa Romeo 1750 Berlina zachowała sportowe DNA „Biscione”. Zaczynając od nazwy, która nie jest inspirowana pojemnością silnika, ale 6C 1750, pojazdem wyścigowym z lat 30. XX wieku, który trzykrotnie zwyciężył w wymagającym wyścigu Mille Miglia. Napędzana na tył, 1750 Berlina posiadała 5-biegową skrzynię biegów, hamulce tarczowe i niezależne zawieszenie wszystkich czterech kół. Paleta kolorów obejmowała między innymi legendarną Alfa Red i Le Mans Blue.
W 1971 roku Alfa Romeo 1750 Berlina została przekształcona, aby nadal znajdować się w najwyższych segmentach rynku. Na początek zmieniła nazwę na Berlina 2000 na znak, że wchodzi do ekskluzywnego „dwulitrowego” klubu, do którego odważą się wejść tylko najbardziej ekskluzywne marki. Paszportem umożliwiającym dołączenie do tej elity był silnik o pojemności 1.962 cm³, który jeszcze bardziej podniósł sportowe osiągi auta. Dzięki mocy 130 KM osiągał prędkość maksymalną 200 km/h i przyspieszał od 0 do 100 km/h w 9 sekund. Zachowano rozsądny i elegancki wygląd tego modelu. W rzeczywistości jedyne kosmetyczne zmiany wprowadzono w przedniej osłonie chłodnicy oraz reflektorach i tylnych światłach.
oprac. Krzysztof Gregorczyk; zdjęcia: Alfa Romeo / Stellntis
Najnowsze komentarze