W tytule podałem datę początkową 1906, ponieważ realnie to właśnie wtedy powstała marka o nazwie Cottin et Desgouttes. W praktyce jednak już dwa lata wcześniej, w roku 1904 w Lyonie, Pierre Desgoutte założył fabrykę automobili Desgoutte et Cie. I praktycznie od razu zaprezentował pojazd napędzany sześciocylindrowym silnikiem o imponującej pojemności 9.5 litra i mocy 45 KM.
Pod koniec 1905 roku Pierre Desgoutte zademonstrował na salonie automobilowym w Paryżu podwozie z czterocylindrowym silnikiem 24/40 CV, które wzbudziło spore zainteresowanie. W efekcie na początku następnego roku Desgoutte połączył siły z dysponującym sporymi środkami przemysłowcem Cyrille’em Cottinem. Naturalną koleją rzeczy powstała nowa firma o nazwie Automobiles Cottin et Desgouttes. I stąd właśnie w tytule data 1906.
W nowej spółce, jak łatwo się domyślić, Pierre Desgoutte zajmował się techniką, a Cyrille Cottin odpowiadał za kwestie biznesowe.
W latach 1906-1914 produkcja skupiała się głównie, choć nie tylko, na modelach z silnikami czterocylindrowymi. W 1907 roku Cottin et Desgouttes wyprodukowała model z silnikiem o pojemności 2.5 litra i mocy 12 KM, który został tak dobrze przyjęty przez klientów, że był produkowany bez większych zmian przez ponad cztery lata. Sukcesywnie marka przesuwała swoje zainteresowanie w kierunku automobili sportowych i luksusowych.
W 1913 roku firma Cottin et Desgouttes wypuściła na rynek prawie 450 samochodów przy pełnej załodze liczącej 300 osób, co było wówczas rekordem, ponieważ zwykle w ciągu roku wypuszczano jeden samochód na jedną zatrudnioną osobę. A wszystko to przy zachowaniu naprawdę wysokiej jakości.
Marka Cottin et Desgouttes znana jest również z zainteresowania nowinkami technicznymi. Jako jedna z pierwszych zastosowała jednoblokowy silnik, skrzynię biegów z napędem bezpośrednim i przekładnię Cardana.
Nie można nie wspomnieć o udziale w licznych zawodach automobilowych. Już w maju 1906 roku samochód Cottin et Desgouttes, prowadzony przez inżyniera Auguste’a Fraignaca, zajął pierwsze miejsce w swojej klasie w wyścigu w Limonest położonym niedaleko na północny zachód od Lyonu. Georges Deydier wygrał tę samą imprezę w 1907, 1911 i 1912 roku, wciąż w automobilach Cottin et Desgouttes.
Zachęcona dobrymi wynikami marka zdecydowała się na udział w coraz ważniejszych imprezach, od Press Cup w 1907 r. (podczas którego starano się uzyskać najniższe możliwe spalanie) po Grand Prix Francji w 1911 roku na torze Le Mans (gdzie zbudowany na tę okazję model musiał wycofać się z powodu usterki układu kierowniczego tuż po ustanowieniu rekordu okrążenia). W wielu wyścigach startował osobiście Cyrille Cottin.
W latach 1907-1914 automobile Cottin et Desgouttes aż 23-krotnie triumfowały w klasyfikacjach generalnych wyścigów górskich. Były to następujące imprezy:
1907: Limonest, Montjeu, Val-Suzon, Plâtrières (C. Cottin) i La Cède;
1908: Limonest, Bormes-les-Mimosas, Saint-Étienne, Gex – Col de la Faucille i Oran;
1909: Lyon i Töss-Breite (Nürensdorf, niedaleko Zurychu);
1910: Le Camp, La Coupe Peugeot, Töss-Breite i Rheineck-Walzenhausen-Lachen;
1911: Limonest, Jöss-Nurensdorf, Val-Suzon i Mont Ventoux;
1912: Limonest;
1913: Salève-Genewa;
1914: Ceyreste.
Na przeszkodzie w dalszym rozwoju firmy stanęła I wojna światowa. Marka Cottin et Desgouttes błyskawicznie wyprodukowała serię użytkowych pojazdów dla armii, których niezawodność obrosła legendą, oraz modelu osobowego 36 CV z nadwoziem torpedo na potrzeby Sztabu Generalnego.
W tym okresie firma produkowała także silniki do traktorów i pojazdów transportowych, jakże koniecznych w czasie działań wojennych. W 1915 roku Cottin et Desgouttes produkował także silniki lotnicze dla innej francuskiej firmy, Gnome et Rhône, która zajmowała się głównie samolotami, ale miała też drobny epizod z silnikami samochodowymi.
Dzięki sporej produkcji wojskowej utrzymywanej przez okres I wojny światowej marka Cottin et Desgouttes nie klepała biedy. Utrzymała zatrudnienie i dysponowała sporymi zasobami finansowymi, szybko więc powróciła do produkcji aut cywilnych, osobowych i użytkowych.
W 1922 roku marka zaprezentowała całkiem nowy automobil, stosunkowo nieduży Type M. Pojazd ten był napędzany czterocylindrowym silnikiem o pojemności 2.6 litra, a przy każdym z czterech kół były hamulce z układem wspomagania. Wał korbowy spoczywał na pięciu łożyskach i miał ciężarki wyważające. Instalacja elektryczna była dwuzapłonowa z układem mieszanym (magneto i zapalnik).
W momencie prezentacji tego samochodu, Pierre Desgoutte zrezygnował z pracy w firmie. Paul Joseph, wybrany przez Cottina na jego miejsce, otrzymał zadanie stworzenia z Type M mocniejszego i szybszego samochodu przeznaczonego do zawodów. Automobil tego typu – jednakże z 3-litrowym silnikiem – zdobył Grand Prix du Tourisme Automobile Club de France, co doprowadziło do wypuszczenia modelu o nazwie Grand Prix.
Najprawdopodobniej w roku 1925 marka Cottin et Desgouttes rozpoczęła badania w zakresie aerodynamiki. Efekty tych prac wykorzystano w modelach produkowanych w tymże roku, szczególnie w czteroosobowym nadwoziu nazywanym torpédo-bateau (łódź torpedo).
Po zdobyciu pierwszych trzech miejsc w Grand Prix de Tourisme w kategorii 3 l, Cottin et Desgouttes z powodzeniem brał udział w wielu innych imprezach, odnosząc w sumie 27 zwycięstw i rekordów prędkości w latach 1924-1925.
W 1925 roku marka Cottin et Desgouttes zaprezentowała „Sans-Secousse”. model z całkowicie przeprojektowanym podwoziem, amortyzatorami łopatkowymi typu Houdaille i niezależnym zawieszeniem wszystkich czterech kół. Z przodu zawieszenie obejmowało poprzeczny resor piórowy oraz dwie pionowe prowadnice (lekko zbieżne do góry) podtrzymujące amortyzatory hydrauliczne; z tyłu zastosowano oscylujące półosie z podwójnymi przegubami Cardana i dwa nałożone na siebie poprzeczne resory piórowe.
Kiedy prezentowano ten automobil na paryskim salonie samochodowym pod koniec roku, Cyrille’owi Cottinowi podobno pogratulował ciekawego wynalazku sam ówczesny prezydent, Gaston Doumergue. Cottin miał odpowiedzieć, że to rząd znacząco przyczynił się do opracowania tego zawieszenia – bardzo złym stanem francuskich dróg… Model „Sans-Secousse” odniósł spory sukces, także poza Francją.
W 1930 roku pierwszy saharyjski rajd samochodów turystycznych, znany jako rajd Algier-Le Cap, wygrały cztery samochody Cottin et Desgouttes „Sans-Secousse”, które wykazały się dużą wytrzymałością. To sportowe roadstery z silnikiem o mocy 14 KM, pozbawione zbędnych w tamtych warunkach błotników i akcesoriów, z korzystnym stosunkiem mocy do masy i niezależnym zawieszeniem z przodu i czterema resorami poprzecznymi z tyłu, ze standardową osią De Dion zapewniały, nawet na kiepskich afrykańskich nawierzchniach, dużą prędkość.
I kiedy wydawało się, że wszystko działa, jak należy, nadszedł Wielki Kryzys przełomu lat 20. i 30. XX wieku. Podobnie jak wiele innych dużych, kwitnących wówczas fabryk, Cottin et Desgouttes stanęła na skraju bankructwa. Oferowała wszak nietanie automobile, a konkurencja nie spała. Podstawowy już wówczas model marki, „Sans-Secousse”, kosztował w tym czasie dwukrotnie więcej, niż porównywalny z nim model Citroëna z sześciocylindrowym silnikiem!
W 1931 wstrzymano produkcję, a rok później marka została zmuszona do likwidacji swoich zapasów, aby móc spłacić długi i zamknęła swoje podwoje. W 1933 roku zmontowano ostatnie egzemplarze aut Cottin et Desgouttes złożone z części zalegających jeszcze w magazynach, po czym firmę bezpowrotnie zamknięto.
Na Facebooku działa profil poświęcony marce Cottin et Desgouttes
Krzysztof Gregorczyk; zdjęcie: Wikipedia
Originally posted 2023-03-02 11:11:00.
Najnowsze komentarze