Praktycznie od swoich początków Alfa Romeo skupiała się na projektowaniu i produkcji samochodów zaprojektowanych tak, aby odnosić sukcesy w najbardziej prestiżowych konkursach. Z tej obsesji uzyskania maksymalnych osiągów silników i podwozia wyłoniły się dwa samochody świętujące stulecie: Alfa Romeo RM i P1.

Wprowadzana na rynek w latach 1923-1925 Alfa Romeo RM była spektakularnym dwumiejscowym automobilem z nadwoziem typu torpedo zaprojektowanym jako bardziej kompaktowy, ale szybszy niż Alfa Romeo RL, pomimo posiadania silnika o mniejszej pojemności skokowej.

Z kolei Alfa Romeo P1 była pierwszym samochodem opracowanym przez markę z myślą o królewskiej wówczas kategorii sportów motorowych: Grand Prix.

Po wybuchu I wojny światowej i zakupie firmy przez Nicolę Romeo marka „Biscione” skupiła się na projektowaniu i produkcji eleganckich i luksusowych samochodów, zaprojektowanych tak, aby konkurować na najwyższym poziomie, wyróżniając się w ten sposób na trudnym włoskim rynku. Udało się to wraz z RL, wprowadzonym na rynek w 1922 roku. Prace Działu Inżynieryjnego kierowanego przez Giuseppe Merosiego zwróciły się ku dwóm celom: wypuszczeniu na rynek bardziej kompaktowego modelu niż RL, ale z lepszymi osiągami silnika, oraz opracowaniu pojazdu do rywalizacji w Grand Prix. Z tych wysiłków narodziły się Alfa Romeo RM i P1.

Bazując na Alfie Romeo RL, eksperci marki zmodyfikowali jej podwozie, zmniejszając rozstaw osi, aż stała się atrakcyjnym dwumiejscowym torpedo bez dachu. Jeśli chodzi o konstrukcję, tył otrzymał ostry, nieco zaokrąglony koniec, który zaczynał się od oparć siedzeń. Dzięki takim szczegółom, jak elektryczne reflektory, pionowa i wypukła chłodnica, skórzana tapicerka, drewniane panele na drzwiach i płaska, metalowa deska rozdzielcza, zaprezentowanie go na Salonie Motoryzacyjnym w Paryżu w 1923 roku okazało się sukcesem. Model pokazał swoje umiejętności już od debiutu w Coupe des Alpes w tym samym roku, gdzie zajął zadowalające czwarte miejsce.

Pod maską znajdował się czterocylindrowy silnik rzędowy, który mógł wydawać się gorszy od silnika Alfy Romeo RL, która miała sześć cylindrów. Po wyjechaniu w trasę to wrażenie znikało dzięki mocy 40 KM i prędkości maksymalnej 90 km/h. Dane te poszły jeszcze dalej w nowszych wersjach tego modelu, który rozwijał moc 48 KM i potrafił osiągać prędkość 100 km/h.

W latach 1923-1925 wyprodukowano 500 sztuk Alfy Romeo RM, która była sprzedawana w trzech wersjach: Normal, Sport i Unificato. Ta ostatnia miała najwyższe osiągi. Niektóre jednostki stały się prekursorami nowoczesnych SUV-ów i pojazdów terenowych, bo wyposażano je w gąsienice na tylnej osi, umożliwiające poruszanie się z napędem na wszystkie koła po śniegu.

W setną rocznicę powstania Alfy Romeo P1 zapowiadającej chęć przystąpienia marki do rywalizacji w Grand Prix, najwyższej kategorii sportów motorowych na początku XX wieku. Giuseppe Merosi opracował autentyczny samochód wyścigowy z sześciocylindrowym silnikiem i mocą 95 KM, rozwijający prędkość maksymalną 180 km/h. Dzięki ulepszeniom wprowadzonym przez inżyniera Vittorio Jano, sygnowanym przez Enzo Ferrari i pomocy „Quadrifoglio” jako symbolu szczęścia, była to podstawa do przekształcenia zespołu „Biscione” w jeden z najbardziej konkurencyjnych zespołów do czasu początkowych lat 50-tych.