W 1921 roku w podparyskim Courbevoie powstała firma Sénéchal. Założył ją 29-letni wówczas kierowca wyścigowy, pilot wojskowy (w czasie I wojny światowej) i przemysłowiec, Robert Sénéchal. Courbevoie jest już znane naszym Czytelnikom jako siedziba innych firm automobilowych z okresu przed II wojną światową. Działały tam bowiem opisywane już na naszych łamach marki Alcyon, Bignan, Darmont, Delage, Derby czy Louvet.
Sénéchal, który nie był żółtodziobem w branży (w wieku 19 lat był już zastępcą dyrektora warsztatu samochodowego, a tuż po wojnie pracował dla Delage jako zastępca dyrektora służby likwidacji nadwyżek amerykańskich pojazdów wojennych) rozpoczął produkcję pod własnym nazwiskiem od popularnych we Francji cyclecarów, czyli pojazdów znajdujących się pomiędzy motocyklami, motorowerami, a faktycznymi automobilami.
Były to lekkie konstrukcje, których główną cechą było miejsce dla jedynie dwóch osób, z reguły siedzących jeden za drugim, a nie obok siebie. Najczęściej cyclecary miały otwarte nadwozia, ale ważne, że miały je w ogóle – w przeciwieństwie do motocykli.
Pod koniec 1912 roku producenci ze Stanów Zjednoczonych, Kanady oraz kilku państw europejskich (Austria, Belgia, Francja, Holandia, Niemcy, Wielka Brytania, Włochy) uzgodniły, że cyclecary podzieli się na dwie grupy różniące się masą własną oraz pojemnością skokową silnika. I tak powstały segmenty:
– mały cyclecar – masa do 150 g, pojemność skokowa silnika do 750 cm³
– duży cyclecar – masa do 350 g, pojemność skokowa silnika do 1.100 cm³
Sénéchal, jak wspomniałem, początkowo produkował właśnie cyclecary, które – dzięki wojskowej sławie założyciela marki – szybko zdobyły uznanie klientów. Wyglądały solidnie i były nawet wyposażone w prawdziwą przednią szybę, co w tym segmencie wcale nie było wówczas oczywiste. Prędkość maksymalna sięgała 80 km/h, a harmonijna linia, perfekcyjne wykończenie z dbałością o najdrobniejszy szczegół oraz bardzo atrakcyjna cena sprzedaży podobały się klientom.
Już pod koniec pierwszego roku produkcji tego cyclecara Robert Sénéchal zwyciężył w wyścigu automobilowym (podjazd pod Gaillon) osiągając średnią prędkość 86 km/h. I to zastępując „fabrycznego” kierowcę.
W roku 1922 na rynek trafiły modele Type B4, Type B5S, Type BM, Type BMS (BM sport) i Type BMGS (BM grand sport). Zainteresowanie – poparte wspomnianym zwycięstwem – dynamicznie rosło, nic więc dziwnego, że popyt szybko zaczął przewyższał podaż, a że nie bardzo dało się zwiększyć moce produkcyjne, więc Sénéchal zwrócił się z propozycją do uznanej, działającej od końca XIX wieku firmy Chenard et Walcker. Chenard et Walcker nie posiadał w ofercie własnego cyclecara, więc od 1923 roku zgodził się produkować taki pojazd dla Sénéchala.
Dzięki temu Robert Sénéchal mógł zająć się produkcją automobili. Były to już prawdziwe samochody, ale wciąż o dość lekkiej konstrukcji (pierwsze ważyły poniżej pól tony) nazywane we Francji voiturette. Silniki do nich (ale i do wcześniejszych cyclecarów) pochodziły najczęściej z firmy Ruby (904 cm³ z dwubiegową skrzynią lub 972 cm³ (niektóre źródła podają pojemność 985 cm³) z przekładnią trzybiegową; w późniejszym okresie także silnik o pojemności 1.095 cm³ pozwalający rozpędzić się do 115 km/h), rzadziej od Traina czy Chapuis-Dorniera.
Voiturette Sénéchala również startowały w wyścigach i nierzadko sięgały po laur zwycięstwa. Warto tu wspomnieć o triumfie na Circuit des Routes Pavées, zwycięstwach w podjazdach pod Argenteuil i La Faucille, trzecim miejscu w Grand Prix Belgii w 1925 roku, czy rekordzie świata w 24-godzinnym wyścigu w Spa w 1926 roku z jednym kierowcą na pokładzie w kategorii 1.100 cm³, co zostało osiągnięte po przejechaniu 1.940,55 km ze średnią prędkością 80 km/h.
Niektóre modele Sénéchala w wersjach wyścigowych rozpędzały się do prędkości rzędu 200 km/h!
Robert Sénéchal dostrzegał też jednak zagrożenia, szczególnie dla kierowców automobili wyścigowych. W efekcie założył w 1925 roku „Amicale des Coureurs Automobiles de France” przemianowane później na „Amicale des Coureurs Automobiles de Vitesse de France” – stowarzyszenie broniące interesów i bezpieczeństwa kierowców wyścigowych i rajdowych.
W 1925 roku Sénéchal zmienił nazwę na Société Industrielle et Commerciale, a w późniejszym czasie został przejęty przez firmę Chenard et Walcker. Mimo to jeszcze w 1928 roku na paryskim salonie automobilowym wystawiono stoisko Sénéchal z dwoma pojazdami napędzanymi silnikami Chenard et Walcker o pojemnościach 1.100 cm³ i 1.500 cm³ i mocach odpowiednio 7 KM i 9 KM. Rok później zakończono produkcję automobili Sénéchal.
Przyczyną był postępujący we Francji w drugiej połowie lat 20. XX wieku coraz większy kryzys, którego kulminacją był prawdziwy krach światowy pod koniec dekady, który rozpoczął się w Stanach Zjednoczonych. W efekcie marka automobilowa Sénéchal zniknęła z rynku w roku 1929.
Zobacz inne artykuły z cyklu Nieznane, niszowe, zapomniane – poznajemy francuskie samochody
Krzysztof Gregorczyk; zdjęcia: http://www.antiqbrocdelatour.com/, Wikipedia
Najnowsze komentarze