Citroënem BX 4×4 przez Senegal, oba samochody jadą. Jak wygląda guziec? Relacja z Rajdu Budapeszt – Bamako 2024. Część 15

Minęły 24 godziny w Nawakszut w Maureanii. Nasz Citroën żyje, jest sprawny a my wyspani i gotowi do jazdy. Wczoraj cały dzień spędziliśmy w bardzo czystym (jak na Afrykę to bardzo nietypowe) warsztacie, najpierw szukając całości usterki, sprawdzając pozostałe elementy silnika, a potem seria wycieczek po części do takich miejsc że bez lokalnego przewodnika nie ma co się tam zapuszczać. Pyras szybko zakupił odpowiedni wałek rozrządu, do tego klej do gwintów i resztę dnia składał górę silnika.

Jeżeli sądzicie że to koniec i nie było emocji, to oczywiście się mylicie;-) Były i to solidne. Bo okazało się że pasek rozrządu jaki mamy na zapasie jakimś cudem ma 140 zębów, a potrzebujemy taki na 136. Kolejna wycieczka na zakupy i czas. Wiedzieliśmy że granica jest do 18:00 i chcieliśmy zdążyć, ale co nagle to po diable. Kiedy pasek był już założony, wszystko poskręcane, założone osłony, przyszedł czas na założenie obudowy filtra powietrza i podpięcie snorkela. No i wtedy przypomnieliśmy sobie czym mógł być ten dziwny dźwięk który raz słyszeliśmy podczas holowania w nocy. To zapomniana przez nas obudowa leżąca na dachu – odmaszerowała w niebyt… W tym miejscu jest niecenzuralne słowo, a właściwie cała wiązanka.

Wjeżdżamy do Senegalu, i co ? Nie uwierzycie, wita nas Senegalczyk pobierający opłaty za przejazd przez tamę przed posterunkiem granicznym (dla przypomnienia zbudowany za unijną kasę). Opłata 400CFA (w przeliczeniu ok.6euro) – pan przyjmuje myto wyłącznie w euro i wg jego przelicznika to równa dyszka, na CFA (franki afrykańskie patrzeć nie chce). co zrobisz biały człowieku? Szybko płać – bo kolejni w kolejce czekają.

Wbijamy na posterunek graniczny, tym razem w komplecie, do okienka, gdzie Pan sprawdza paszporty, nasze odciski, i nagrywa nasza twarz kamerka do systemu. Poszło sprawnie.

Za posterunkiem, pomocnik organizatora, kieruje nas do namiotu, gdzie stajemy w kolejnej kolejce po wizy wjazdowe do Gwinei, gdzie wjedziemy za kilka dni, idzie to całkiem sprawnie, Panie wiedza co robią, mają wszystko pięknie posortowane. Wiza wielkości kartki A4 ląduje luzem w moim paszporcie, trzeba pilnować, żeby nie zgubić, bo to nie są tanie rzeczy. Tomek w tym czasie dobija powietrze w kolach, bo na drogę gruntowa zmniejszyliśmy ciśnienie żeby nie zabić zawieszenia na tarce.

W tym momencie informuję chłopaków, że idę po kartę SIM, przecież blokada komunikacji nie będzie trwała wiecznie. Kontakt ze światem zewnętrznym musimy mieć, wcześniej czy później odblokują. Oni zostają sami, i chyba musiało cos się wydarzyć, bo jak wróciłem to już nie siedzieli w aucie, tylko w namiocie gdzie wydawano wizy. Potem mi powiedzieli, ze zostali otoczeni przez milion dzieci, które cos chciały. musieli zamknąć okna, a ze na zewnątrz, było ze 40 stopni, to by się biedaki ugotowali. a może już nie mili siły patrzeć na tez smutne dzieciaki. W namiocie organizatora dostajemy jeszcze ulotkę, że biwak nie jest w zaplanowanym miejscu, tylko w nowej lokalizacji, ze względu na niespokojną sytuację.

7km dalej zajeżdżamy na biwak w polu, gdzie rozstawiony jest namiot, bar z zimnym piwem, lokalnym żarciem. Potem się okazuje że mała butelka podłego piwo kosztuje tylko 5 euro. Rozbijamy się kolo naszych przyjaciół z Pajero, oni przyjechali na kamping 3 godziny szybciej, jakimś cudem udało im się przejechać granice wcześniej – jak jeszcze nie było ludzi i był prąd. Z radości wypili cały baniak soku z jabłek.

Rozbiliśmy namioty, i zaczęliśmy przygotowywać jedzenie, w międzyczasie próbowaliśmy się skontaktować z ekipa Grzmiącego. Dowiedzieliśmy się, że uszkodzenia nie są strasznie, wszystko wymienione, pojechali odpocząć do hotelu i jutro będą nas gonić. Po zmierzchu dojeżdża do nas ekipa z Berlingo, oni zamiast wg zaleceń organizatora żeby jechać od razu na biwak, pojechali na obiad i się zatowarować w Saint Louis.

Godzinę odnajduje nas kolejna polska ekipa – Michał i Martyna. Michał nas informuje że gdy wjeżdżali na biwak, pobrano od nich opłatę 20 euro, o czym nie było nigdzie mowy. W zamian dostali jakaś naklejkę, potwierdzającą, że oplata za biwak została uiszczona… Do 2:30 w nocy Węgrzy grali na akordeonach, rozbili się jak na złość kolo nas. Jedyna ekipa od której staramy się trzymać z dala. Tym razem nie wyszło.

Zaczynamy się powoli zastanawiać, czy korzystać z biwaków organizatorów, czy po prostu nie rozbijać się na innych campingach czy tez w hotelach, skoro za zasrane pole trzeba płacić, to może lepiej dołożyć kilka groszy i mieć bieżącą wodę. Cały ten obwoźny festyn zaczyna mnie powoli irytować. A w nocy odwiedziła nas senegalska Chewbacca, można było ją aktywować banknotem 10 euro, zjadała je niczym wpłatomat.